The mother cried loudly and begged to be buried next to her daughter, but then she leaned closer to her, saw something—and cried out in fear 😨😱
During the funeral there was an oppressive silence. The white room was filled with family, friends and loved ones who came to say goodbye to the young girl. She had died suddenly, after several days of high fever and general unwell-being. The doctors said: a rare brain inflammation had led to cardiac arrest. CPR had not been successful.
In the coffin, the girl seemed to be asleep: her face calm, her hands folded on her chest. Her mother stood above her, unable to hold back her tears. Despair erupted in a scream that cut through the room and broke the hearts of those present.
— Neem mij met haar mee! — snikte de vrouw. — Ik kan niet leven zonder haar! Begraaf mij naast haar! Ik wil deze lucht niet meer inademen zonder mijn meisje!
De vader hield haar vast, trillend van het huilen. Familieleden kwamen een voor een dichterbij, troostten haar, veegden hun tranen weg. Het verdriet was zo groot dat het leek alsof de werkelijkheid elk moment kon breken onder zijn gewicht.
En plotseling…
De moeder verstijfde. Een vreemde uitdrukking verscheen op haar gezicht. Ze boog zich dichter naar het lichaam van haar dochter, kneep haar ogen samen… en zag het… 😱😱 Vervolg in de eerste reactie 👇👇
Ze fluisterde schor:
— Wacht… haar borst… ze… ADEMHAALT!
Paniek brak uit in de zaal. Sommigen dachten dat het verbeelding was — een gevolg van vermoeidheid, verdriet, zenuwinzinking. Maar anderen begonnen ook een lichte, bijna onmerkbare beweging op te merken. De borstkas van het meisje ging op en neer.
— Ze leeft! — riep iemand. — Oh God, ze leeft!
Terwijl sommigen verstijfd stonden van de schrik, belden anderen al de ambulance. De artsen werden bijna omvergelopen toen ze aankwamen. Controle: er is een pols. Bloeddruk zwak, maar stabiel. Het meisje werd meteen naar de intensive care gebracht.
Een dag later kwam de diagnose: lethargische slaap. Een zeldzame toestand waarin iemand dood lijkt, maar de vitale functies op een extreem trage manier blijven werken.
In feite — een toestand van diepe slaap, vergelijkbaar met coma, maar met kans op ontwaken.
Later bleek dat de arts zich had vergist — hij had de zwakke pols niet opgemerkt. Haar lichaamstemperatuur was gedaald tot bijna kamertemperatuur, haar ademhaling was nauwelijks merkbaar.
Ze werd officieel doodverklaard, de overlijdensakte werd getekend en de voorbereidingen voor de begrafenis begonnen.
Als het niet was geweest voor de wanhopige kreet van de moeder, die laatste blik… dan zou het meisje levend begraven zijn.
Nu ligt ze in het ziekenhuis, in stabiele toestand, en wordt ze elke dag sterker. Haar moeder wijkt niet van haar zijde en herhaalt steeds maar één ding:
— Het was een wonder. En ik voelde het… met mijn hart.
